برای تو می نویسم ؛

برای تو که بی صدا از پس لحظه های زندگیم گذشتی  بدون آنکه بدانی چنان مرا مجذوب خود کردی که پس از رفتنت در دریای جنون غوطه ور شدم . با تمام وجود عشق را احساس کردم و تو را در عالم خیال و در قصر آرزو هایم با خود همراه کردم. در آن لحظات احساس بی نیازی می کردم ، بی نیازی از همه چیز و از همه کس. چنان در خودم گم شده بودم که فراموش کردم در عالم خیال سیر می کنم . با خودم فکر کردم که چگونه در واقعیت زندگی کنم؟ حتی تصورش هم دردناک بود ولی چاره ای نبود ؛ چون تو نبودی تا با دستهای پر محبتت به رویاهایم جامه ی حقیقت بپوشانی و امید را به من هدیه کنی.

هنوز هم درد دوریت را با پرسه زدن در عالم خیال تسکین می دهم و بی صبرانه منتظرم تا بیایی  و با من همراه شوی تا دست در دست هم قصر خیال را ویران کنیم و آن را به واقعیت تبدیل کنیم ...